Het leven in Metan

Lieve vrienden,

Ik ben vandaag alweer 2 maanden in Argentinie. Heb al veel gezien, maar ik merk door op 1 plek te blijven zoals hier in Metan dat je dan echt het cultuur verschil opmerkt. Anders ben ik toch meer aanwezig in de toeristiche plekken en dat is toch wel een verschil.
Het leven in Metan is een wereld van verschil. Ik ben nu 2 weken bij mijn broer en heb nu eindelijk een beetje door hoe het leven van een doorsnee gezin eruit ziet.
Ik heb me voornamelijk bezig gehouden met het observeren wat hier allemaal gebeurd, en dat is nogal wat. De zus (Deborah) van mijn schoonzus (Monica) werkt met kinderen en jeugdigen als een soort van social pedagogisch werker. Met haar ben ik twee keer meegeweest met het bezoeken van meisjes op een school. Deze meisjes hebben geen stabiliteit in hun leven. Hun geschiedenis is heel triest en dan zijn ze nog maar 15. Deze meisjes wonen doordeweeks op een school aan de snelweg tussen allerlei dorpjes in. Ze zijn daar letterlijk gedumpt door hun ouders, zodat die niet naar hun om hoeven te kijken. De school is gratis maar slecht onderhouden. De meisjes slapen allemaal bijelkaar in 1 slaapzaal met vieze stinkende matrassen. Ook de jongens slapen in een slaapzaal samen niet ver weg van de meisjes. Je kunt je dus voorstellen wat er in de nacht kan gebeuren daar... Want begeleiding is er amper. Er is alleen iemand om te koken en overdag hebben ze les. Snachts is er 1 man om te ''bewaken'' maar die slaapt zelf ook gewoon. Er worden geen activiteiten georganiseerd, ze moeten zich maar redden. En dat terwijl de jongsten 12 jaar zijn! Ik ben er met Deborah heen gegaan (wat ze elke week doet) en heb gepraat met de meiden en therapiesessie gehouden. Ik heb met de meiden nagels gelakt. Je zou zeggen: 'nagels lakken is dat therapie?' Ja, dat is het. Want op deze manier leren de meisjes weten dat ze er mogen zijn. Dat ze zichzelf goed moeten verzorgen. En tegelijke tijd is het een opening tot een gesprek. Ik heb met een meisje gepraat die op haar 11e een kind heeft gekregen van de nieuwe vriend van haar vader. Haar kind woont nu bij de overgrootoma. Ze ziet haar kind amper tot nooit. En het ergste is nog dat ze niet meer welkom is thuis bij haar moeder. Omdat haar moeder vind dat ze een gevaar is voor haar vriend (terwijl ze gewoon is verkacht). Zij woont in het weekend dan maar bij vrienden en zwerft wat rond. Dit is een voorbeeld wat bij zo'n 30% van de meisjes hier in metan en omstreken voorkomt. Deze meisjes belanden vaak in de prostitutie nadat ze van de middelbare school komen. Of ze trouwen met een oudere man en krijgen 10 kinderen die ze op dezelfde manier als hunzelf opvoeden omdat ze niet beter weten en het circeltje is weer rond.
Zo op het eerste gezicht lijken de meisjes hier allemaal wel gezond en zien ze er netjes uit, maar het speelt allemaal van binnen. De kleren die ze aan hebben, als je ze goed bekijkt zijn het de allergoedkoopste, kleine gaatjes overal en de schoenen zijn allemaal van de goedkoopste plastic. Overal zitten scheuren en gaatjes.
Ik heb navraag gedaan hoeveel kinderen hier problemen hebben en ik hoorde het getal 90% en daar schrok ik wel van. Maar ik geloof het direct. De manier hoe ze wonen zegt al genoeg. Maar ook in de winkels, alles is op afbetaling. Ze kunnen hier niks gewoon kopen. Maar de rentes zijn hoog, waardoor ze nooit alles kunnen terug betalen. Hoe ze dat allemaal doen, geen flauw idee.
Kinderen zie je hier in ieder geval genoeg. Elk meisje op straat loopt wel met een kind of is zwanger. Abortus is hier niet toegestaan en anticonceptie is niet te betalen. Het is gewoon heel triest. Maar gelukkig kan ik een klein beetje betekenen voor de maatschappij hier, door te praten met de meisjes, een luisterd oor te bieden en liefde door een dikke knuffel.
En natuurlijk door te gaan werken in het ziekenhuis. Wat me eindelijk is gelukt. Het is niet het staatziekenhuis geworden maar een prive kliniek. Hier komen alleen mensen die wat geld hebben.
Ik ben de eerste dag heen gegaan met Monica. Ik moest me namelijk eerst nog voorstellen aan de directeur. Gelukkig kent monica de assistent van de directeur en op deze manier kon ik met hem een gesprek hebben. Zonder dit was het me nooit gelukt. Het gesprek verliep prima met monica als Tolk. Er werden allemaal mensen opgebeld en ik werd aan doktoren voorgesteld. En het mooiste was dat ze zeiden dat ik de volgende dag direct mocht beginnen! Ik was helemaal happy. Mijn ‘begeleider’ Gabriel is het hoofd van de verpleegkundigen. Een erg aardige man gelukkig. Ik ben 20 november om 9.30 begonnen, ik moest me melden bij de receptie en vragen naar Gabriel. Maar hij was er nog helemaal niet, maar dat begreep ik niet. Moed zakte beetje in mn schoenen. Maar gelukkig kwam hij toen net binnen! Ik kreeg een rondleiding door het ziekenhuis. Een wereld van verschil hoe het eruit ziet en dit is nog het beste ziekenhuis! Ik heb het staatsziekenhuis ook bekeken en dat zag er erg armoedig uit maar dit ziekenhuis is niet heel veel beter. Het staatsziekenhuis heeft 2 grote slaapzalen. 1 voor mannen en 1 voor vrouwen en beide met 20 bedden naast elkaar zonder bedgordijnen. Verder nog een slaapzaal voor kinderen met ongeveer 10 bedden. Een eerste hulp en een behandelkamer voor iedereen. En niet te vergeten een ruimte waar meisjes kunnen bevallen. Deze wordt nog het meest gebruikt want iedereen die ik hier ziet is of zwanger of heeft een baby. En dan spreek ik over meisjes van 16. Tja maar hier vieren ze ook dat op je 15e volwassen bent. Het is niet voor de wet zo, maar zo denkt iedereen er wel over.
Helaas kon ik hier niet aan de slag, want mn papieren gelden daar niet. Ze zijn wel voor toestemming opgestuurd naar de ministerie van gezondheid in Salta. Maar kleine kans dat er mag werken. Misschien ook maar beter, want de mensen kunnen me ook heel makkeijk aanklagen wanneer ik in hun ogen iets verkeerd doe. Teminste dit heb ik gehoord of het waar is weet ik niet maar dan kan ik in de gevangenis komen. De verpleegkundigen hier zijn er voor beschermd maar ik ben niet van hier..hehe
Maar ben ik dus werkende in een prive kliniek. De kwaliteit is ook echt niet te vergelijken. Het lijkt op een ziekenhuis van 25 jaar terug in Nederland. Het gebouw is niet perse oud. Maar de bedden en matrassen, apparatuur, verbandmateriaal en hygiene is totaal anders.
De werkwijze is al volgt. Je gaat als patient eerst naar de dokter. Die schrijft een briefje en daarmee ga je naar een kamertje van een verpleegkundige (ik). Daar krijg je dan een injectie, medicijnen etc wat de patienten zelf moeten meenemen van de apotheek. Ook kleine operaties worden daar uitgevoerd. Abcessen wegsnijden maar ook gips aanleggen. Wat ik ook heb mogen doen!
Daarna moeten de patienten betalen voor het werk wat je hebt gedaan. Extra boven op wat ze de dokter hebben betaald. Voor een bloeddruk meten kreeg ik 2 peso (50 cent) en voor een intramusculaire injectie (in de bil) kreeg ik 8 peso. Ik begreep eerst niet wat die patient wilde van me toen ze me geld gaf. Maar hier is dit dus heel normaal.
Verder heeft het ziekenhuis 40 bedden in totaal. 20 verdeeld over 2 verdiepingen. En alleen maar 2 persoonskamers (luxe). De bedden zijn heel oud met matrassen die helemaal doorliggen. Je kan dus voorstellen dat het niet lekker ligt als je een gebroken heup hebt ;) Ik moest ook met een vrouw naar de rontgen met de rolstoel. Heel oude rontgenapparatuur maar wel de juiste regels. Een scherm waar je achter moet staan tegen straling en ze hebben ook loden schorten. Maar de rolstoel waar de vrouw in zat de wiel viel er gewoon af toen ik er mee reed! Hehe ik lag helemaal krom van het lachen maar voor hun is dit heel normaal.
Ik werkte tot 13.00 en daarna mocht ik naar huis voor een siesta. En om 17.00 mocht ik terug komen en toen begon de operatie van een nieuwe heup. Het oude vrouwtje was gevallen en had en flinke breuk. Totale nieuwe heup moest erin worden gezet. De operatiekamer is niet te vergelijken met iets in Nederland. Het is gewoon een kamer met wat plastic dozen waar apparatuur in zit. En er staat een tafel waar de patient op kan liggen. De instrumenten waar ze mee operaren komen rechtstreeks van de gamma (wat lijkt op papa's gereedschapskist) lijkt het wel. Maar het functioneert en daar gaat het om. Maar ze kennen geen sluis voor de bacterien ofzo de deuren staan wijd open en iedereen die langs loopt kan zo naar binnen kijken in de operatiekamer.
Wat me opviel is dat ze gewoon hun tassen en kleren mee naar binnen nemen in de operatiekamer. En een steriele zone kennen ze ook niet. Ik stond onsteriel gewoon naast de traumatoloog aan de operatietafel. Ik mocht hem zelfs even assisteren! Ze hebben ook gewoon hun mobiel mee naar binnen. De chirurg wordt gebeld en neemt gewoon even op tussen het opereren door.
Maar de manier van handelen is wel hetzelfde als in NL en daar was ik wel heel blij om. De patient krijgt ook gewoon bloed alleen door een heel Ander infuussytheem. De slang kent geen rolklem, ze klemmen het een beetje dicht met een aluminium plaatje. Heel vindingrijk. En ze gebruiken de incisieplastic niet voor het maken van een snee maar voor het afdekken van een wond! Verbazendwekkend. Ook de manier van injecteren is anders. Eerst doen ze de naald (alleen) en daarna draaien ze de spuit erop en spuiten ze de vloeistof erin. En iedereen werkt zonder handschoenen en heel gevaarlijk met naalden. Naaldencontainers kennen ze hier niet. De naalden gaan in een overvolle lege cola fles. En gewoon het beschermhoesjes van de naald er weer op doen na gebruik, waardoor je een grote kans hebt om jezelf te prikken. En stuwbanden kennen ze ook niet, ze gebruiken gewoon een touwtje hiervoor. En alles wordt verbonden hier met jodium en goedekope gaasjes en tape van de gamma ;) En het verbandmateriaal wordt verpakt in papier en gaat dan in de sterilisator. Daarna vinden ze het steriel. Maar wat ze ook doen het werkt allemaal wel, het is alleen voornamelijk voor mijzelf een enorm leerproces. Ook dat ze alles zo rustig aan doen. Kletsen zo 30 min met familieleden. En voorbereiding zoals in Nederland kennen ze ook niet. Tijdens de operatie moesten er nog zoveel dingen opgehaald worden ergens vandaan omdat er iets miste.
Afspraken nakomen is heel moeilijk voor de mensen, afzeggen kennen ze niet, ze komen gewoon niet opdagen. Hierdoor doen dingen regelen (zoals werken in het ziekenhuis of aanvragen motorrijbewijs) heel lang. Hier kan ik nog veel van leren, vertrouwen in mensen heb ik steeds minder hier, maar geduld hebben leer ik steeds meer. En ook dat alles wel op zn pootjes terrecht komt alleen dat je vaak langer moet wachten dan je wilt. Er gaan gewoon een paar dagen overheen. Ik heb geleerd om niks meer te plannen maar te leven per dag. Ik weet dus ook niet hoe lang ik wil werken in het ziekenhuis en hoe lang ik in Metan wil blijven.
T weekend heb ik vrij en maandag mag ik weer beginnen om 9.30. Mag ik weer een operatie bijwonen en meer medische handelingen uitvoeren. Ik hoop dat er dan ook een bevalling komt ;) Want dat gebeurd helaas niet zo veel in dit ziekenhuis. Het is klein maar ook te duur voor de meeste mensen (staatsziekenhuis is gratis). En rijke mensen ‘nemen’ niet zoveel kinderen..

De laatste nieuwtjes.
-Mijn vele beten door muggen helen eindelijk. En ik wordt niet meer zoveel geprikt :D
- Marinus heeft zijn motorrijbewijs gehaald en heeft een motor gekocht! Wat hij ook wel nodig hebt, elke dag een berg opklimmen is niet te doen.
- Ik heb mijn haar gekruld. Permanent. Monica heeft dit gedaan. Vloeistof is hier heel goedkoop. Het zijn best kleine krullen geworden maar het zakt waarschijnlijk snel uit.
- Mijn haar is al veel blonder. Ik word hier Shakira genoemd hehe.
- Het is echt het begin van de zomer, het is hier gemiddeld 30 graden.
- Ik ben hier elke dag wakker tot 2 uur in de nacht. Het nieuwe ritme begint te komen. Siesta went snel.
- Wanneer ik hier kook, kook ik voor 10 mensen of meer.
- Ik heb hier 3 keer in de week een kerkdienst.
- Ik was hier met de hand alles. Want de wasmachine werkt maar half.
- Ik heb draadloos internet hier en een eigen kamer wat ook een opslagplaats is geworden.
- De radiostation hier is al bijna klaar. De palen voor de radio zijn al geverfd (rood/wit). Nu de stellage nog de lucht in.
- Ik ben over de snelweg gegaan met een brommer zonder licht (gevaarlijk!)

Zo eerst maar genoeg denk ik, wanneer je iets wil weten, vraag me maar!
Mijn 'plannen' zijn om 5 dagen te werken in het ziekenhuis. Volgende week donderdag naar Salta te gaan voor het vieren van een verjaardag. En nog naar de thermabaden te gaan in Rosario.

Dikke groeten vanuit Metan

xx Janneke